Zapraszamy do zapoznania się z II częścią Kodeksu Dobrych Praktyk stanowiącego syntetyczny zbiór informacji wynikających z doświadczeń, wiodących instytucji naukowo-badawczych oraz wykonawców wdrażających systemy ITS w naszym kraju, działających w ramach Komitetu ds. Architektury i Standaryzacji ITS przy Stowarzyszeniu ITS Polska (KASI). Jest on rozwinięciem i uzupełnieniem dokumentu przedstawionego na Polskim Kongresie ITS w 2015 roku, rozszerzającym opis funkcjonalności i struktury systemów miejskich. W dokumencie omówiono pokrótce wszystkie istotne elementy występujące we współczesnych miejskich systemach ITS.
Wdrażając systemy ITS należy liczyć się z koniecznością uwzględnienia pożądanych funkcjonalności i dostosowania struktury systemu oraz doboru podsystemów, przy uwzględnieniu warunków lokalnych i specyfiki miasta. Projektując Centrum Zarządzania Ruchem należy mieć świadomość różnic między sterowaniem, a zarządzaniem. Drugie z tych pojęć ma szersze znaczenie i nie ogranicza się do prostych czynności związanych z procesem synchronizacji i sterowania realizowanego w poszczególnych systemach ITS. Zarządzanie powinno uwzględniać politykę transportową miasta, w tym zasadę (przyjętej często przez miasto) zrównoważonej mobilności poprzez zwiększenie atrakcyjności transportu publicznego i skrócenie czasu przejazdu pojazdów transportu publicznego. Powinno też obejmować wspomaganie administrowania transportem zbiorowym, zarządzanie infrastrukturą drogową, czyli obejmować szereg procesów realizowanych w ramach ogólnie pojętego zarządzania transportem w mieście. Mówiąc o „Inteligentnych Systemach Transportowych” należy pamiętać, że sposób ich działania wynika z zaprogramowanych norm i zasad, modyfikowanych w trakcie działania przez operatorów. Dzięki procesom kognitywnym (poznawczym), zarówno sam system pozyskuje informacje o sytuacji drogowej, dostosowując swoje działanie do aktualnych warunków drogowych, ale również operatorzy mogą na bieżąco zmieniać jego parametry obserwując krótko- i długookresowe zmiany na drodze. Pozwala to w sposób optymalny, w danych warunkach, wykorzystać możliwości systemów ITS.
Kodeks Dobrych Praktyk cz. I (2015 r.) – pobierz
Kodeks Dobrych Praktyk cz. II (2016 r.) – pobierz